<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 ما معمولاً شاهد این هستیم که چطور دسته های پرندگان با یکدیگر غذا می خورند، حرکت می کنند و سفر می کنند و چطور آنهایی که از یک نوع هستند با یکدیگر جمع می شوند. جمع ما هم همین طور است. ما در آرزوی صعودی باشکوه به سوی ناشناخته، با بال هایی گشوده هستیم. در زبان یوگا، چرخه سامسارا [ چرخه مرگ و زندگی دوباره ] در هانسا یا وضعیت قوی برتر به اوج می رسد: قویی که شیر را از آب جدا می کند! با این حال این قوه تشخیص یا ویوکا، که به شدت در اولین قدم سادانا چاتوستایا ، مورد ستایش است همچنان از ما دور است. 
 یک پیوند مشترک اینجا ما را متحد می سازد. باشد که این پیوند، اعتماد و احترام متقابل را پرورش دهد و [ تحقق] آینده را رو به سوی همین لحظه شتاب دهد تا ببینیم که سازمان متحد ما در هماهنگی کامل و در خدمت به یکدیگر در گمنامی ساده موفق شده است.
 با این وجود بعضی از ما با یک مشغولیت مستمرفکری به احساس “فقدان” در زندگی در عذاب هستیم. این مشغولیت فکری یا اشتیاق مستمر برای پر کردن آن فقدان، سبب یک معضل مزمن ناکافی بودن یا ناکامل بودن می شود. ما بر روی آن فقدان متمرکز می شویم تا محقق شود و وقتی [محقق] شد، فقدان دیگری را پیدا می کنیم.
 هوشیاری عادتی ما نسبت به یک وضعیت پاسخ داده نشده در درون ما فعالیتی را در ذهن ما سبب می شود که بر شبکه عصبی مغز تاثیر می گذارد. این به خوبی مشخص است که نرون هایی که با هم در فعالیت هستند، با هم پیوند برقرار می کنند. بر عکس، آن نرون هایی که با یکدیگر کار نمی کنند، پیوندهای خود در درون شبکه عصبی را در خطر از دست رفتن قرار می دهند؛ آنها باید دوباره تربیت شوند تا به شبکه وصل شوند.
 بی وقفه فکر کردن بر روی هر فقدان یا هر فزونی در زندگیمان الگویی در ذهن های ما ایجاد می کند، و نهایتاً یک شبکه عصبی [می سازد] که از این ذهن در فکر فرو رفته حمایت می کند. اگر این الگو محرک ترس و نگرانی باشد، مطمئناً شبکه عصبی هم سازگار خواهد شد تا ترس و نگرانی را تقویت کند. ذهن بر مغز تاثیر می گذارد و بعد مغز بر ذهن اثر می گذارد. در این میان، به نظر می رسد در حالی که ما مشغول شناسایی آنچه که نداریم و یافتن راه هایی برای محقق کردن شان هستیم زندگی با سرعت به پیش می رود.
 چطور بر این الگو که ما را می آزارد غلبه کنیم؟
 یک سُقلمه لطیف که عادت در فکر فرو رفتن را می شکند به ما کمک می کند تا از دره های ترس و نگرانی دوری کنیم. آیا ما در طول هر مراقبه ایده آل، با یادآوری آنچه واقعاً مهم است، افکار ناخواسته را با موفقیت منحرف نمی کنیم؟ این هوشیاری- در هر لحظه نسبت به آنچه واقعاً مهم است- می تواند ما را از مشکلات عمیق نجات دهد، ازجمله فکر کردن بی وقفه که ممکن است ما را نسبت به زندگی تلخ کند.
 این کاری است که می توانید بکنید. یک روال مراقبه روزانه، ستسنگ های گروهی هفتگی و نشست های فردی هفتگی را ایجاد کنید و با ثبات قدم اجرا کنید. یک ریتم بیولوژیکی ایجاد کنید که ذهن و مغز را تربیت کند تا مسیرهای عصبی خاصی را به وجود آورند که از تلاش والای ما برای تکامل حمایت کنند. اجازه دهید حالت معنوی عمیقاً نفوذ کند تا آن مسیرها را مستحکم کند. اختصاص چنین تلاشی به الوهیت تنها این مسیرها را تقویت خواهد کرد.
 تا به اکنون به خوبی اهمیت مراقبه پیش از طلوع آفتاب، پاکسازی پیش از غروب آفتاب و نیایش در هنگام خواب را می دانیم. ما یک انتخاب داریم که از منبع درونی نامحدود خود، جایی که سکون، آرامش و خرسندی شکوفه می زند بهره بگیریم- یک گنجینه از غنایی بی بدیل و قدرتی اعلی.
 تمرکز بر روی این گنجینه تنها قصد ما را تقویت خواهد کرد؛ اما دور ماندن از آن می تواند قصد ما را برای بهبود مستمر تضعیف کند. اغلب وقتی آیده آل است و بیشترین ضرورت وجود دارد که دوباره به مرشد عزیزمان وصل شویم، از این هوشیاری منحرف می شویم. چنین انحرافی، حتی برای چند ثانیه، می تواند به شدت محیط درونی ما را تغییر دهد.
 چطور از این انحراف پیشگیری کنیم؟ 
 از طریق مدیریت خرد با خرده-مراقبه ها. مراقبه کردن حتی برای چند ثانیه در طول شتاب روزانه مان می تواند ما را آماده کند تا در یک لحظه ی توجه، وضعیت مراقبه وار خود را بازیابیم. اگر حتی فقط ذره ای مراقب بمانیم، زمانی نمی گذرد که وضعیت مراقبه وار را پرورش دهیم.
 آیا این یک ژیمناستیک ذهنی است که در حال یادگیری آن هستیم؟ نه! در واقع، ما به شکلی طبیعی و شادمانه به سمت منبع درونمان پیش می رویم. با پرورش رویکردی متکی بر قدرت اعلی درونمان، شبکه های عصبی برتری ایجاد می کنیم که از شبکه های ذهنی که بر روی نداشته هایمان متمرکز است فراتر می رود.
 بعد از جانب ما چه چیزی لازم است تا این سفر شادمانه تسهیل شود؟ یک میل قلبی که “من باید مرتباً به بهبود خود ادامه دهم”، و دانستن این که یک تمرین ساده مانند تمرین ما نمی تواند نادیده گرفته شود. وقتی که ما سکون درونی را حس کنیم، قدم تکاملی بعدی به طور طبیعی آشکار می شود.
 یادآوری مداوم، هنر ساختن پلی بین سازنده من و من، نتیجه یک مراقبه به درستی به سرانجام رسیده است. مجبور کردن خود به “فکر کردن” به بخشنده حالات معنوی با “یادآوری” یکی نیست. یادآوری معشوق هرگز یک شکنجه نیست، در حالی که فکر کردن می تواند شکنجه شود. در واقع، می تواند باعث سردرد ما شود. در عوض بگذارید یادآوری معشوق نتیجه طبیعی تمرین پرشور سهاج مارگ ما باشد.
 راه ما بسیار ساده است، طبیعی بودن آن فوق العاده [است] و طبیعی شدن خودمان یک نتیجه حتمی است. به نرمی، استوار، با نهایت دقت و در یادآوری عاشقانه، بیایید بر روی این مسیر مقدس گام برداریم که سلسله مراتب بزرگ [مرشدها] جلوتر از ما در آن گام برمی دارند.
 بیایید همچون پرندگان یک گونه، به عنوان جویندگان حقیقت، این راه زندگی را تمرکز اولیه خود سازیم. بیایید این پیام را به دنیای بیرون ببریم و به آن اجازه دهیم تا در زندگی هایمان نفوذ کند. بیایید مانند قوها به همراه شدن با یکدیگر ادامه دهیم، اوج بگیریم، شکوهمندانه پیام عشق را منتشر کنیم. در این اولوهی ترین روزها، بیایید به مرشد عزیزمان برسیم.
 کاملش دی پاتل
 </div></div>

پیام عشق را منتشر کنید

Footer

hfn_logo_farsi_2203b98c37.png

Header

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 سم زدایی دیجیتال
 بزرگ ترهای محترم،&nbsp;خواهران و برادران عزیز
 من احساساتم را در [ قالب] این کلمات بیان می کنم و دعا می کنم که در قلب های شما معنایی بیابند. مراقبه ما را به سفری در درون می برد. وقتی یک جلسه مراقبه را به پایان می بریم می دانیم که به نفعمان است که در حالتی که در طول مراقبه به دست آورده ایم جذب بمانیم. وقتی چشمانمان را باز می کنیم، این پایان مراقبه نیست؛ بلکه ما فرایند درک کردن و پرورش دادن وضعیت مراقبه وار درونمان را شروع می کنیم.
 با این حال ما به دنیای اطراف اجازه می دهیم ما را از وضعیت درونمان منحرف کند. این روزها بیشتر مردم دارای یک منبع عمده حواس پرتی هستند و آن تلفن موبایل است. اگر بلافاصله بعد از مراقبه، آن را در انتظار یک تماس یا برقراری یک تماس روشن کنیم، حواس ما را از وضعیت درونی مان پرت می کند.
 در آشتانگا یوگای ریشی پاتانجالی، او پراتیاهارا را&nbsp; حذف درونی ذهن توصیف می کند. این همچنان درک محدودی از پراتیاهارا است چرا که حذف درونی خودکار نیست، باید به دقت به حواس خود توجه کنیم تا آگاهانه آنها را به درون هدایت کنیم. در اینجا، این “توجه” است که مهم است. چرا که، ذهن ما یا چیزی را که می بینیم دوست دارد و میل آن چیز را پیدا می کند یا از آن بدش می آید و منجر به نفرت می شود.&nbsp; ما از طریق فاصله گرفتن از بیرون به سمت دنیای درون با دقت از این نوسان پیشگیری می کنیم و این پراتیاهارا است.
 پوجی شری لالاجی گفته که هر چه را که ذهن دوست دارد، میل دارد آن را دوباره و دوباره ببیند و این بر قلب ما اثر می گذارد و توجه به آنجا می رود.
 آیا دست کم وقتی در یک اشرم هستیم می توانیم شاهد پراتیاهارا باشیم؟
 &nbsp;وقتی در بانداراهای سالگرد تولد مرشدین خود شرکت می کنیم، ما زندگی آنها و ارزش هایی که بر اساس آنها زندگی کردند را جشن می گیریم. در انجام این کار آرزو می کنیم که مانند آنها شویم. دست کم در طول باندارا، این آرزو در مشاهده اصل ضروری پراتیاهارا شکل می گیرد. بابوجی ماهاراج گفته است که بهتر است در خانه بمانید و به او فکر کنید تا او را ملاقات کنید و همچنان به خانه و کار فکر کنید. اگر قلب و ذهن ما کاملاً در لحظه حضور ندارند، ما کم و بیش غایب هستیم.
 یک داستان صوفی درباره شخصی وجود دارد که با استفاده از سطلی پر از سوراخ از چاه آب می کشد. در ته چاه، سطل پر است اما همین که بیرون کشیده می شود، آب خالی می شود. وقتی ما درون اشرم هایمان هستیم، مناسب این است که برای جستجوی مقدس مان انرژی های خود را در کاری که در دست داریم سرمایه گذاری کنیم – که تکامل یافتن و مانند مرشدها شدن است، نه با تقلا، نه با درنگ، نه با بی توجهی بلکه کامل. به همه سوراخ های نشتی در تمرین خود نه بگویید.
 اغلب وقتی به اشرم ها می رویم، فرض می کنیم که تنها با آنجا بودن چیزی که به خاطرش آمده ایم را دریافت می کنیم؛ اما این طور نیست. مثال باران را در نظر بگیرید: ما می خواهیم از خیس شدن لذت ببریم اما [آیا] اگر یک چتر داشته باشیم و بارانی بپوشیم خیس خواهیم شد؟ وقتی از خودمان محافظت می کنیم و انتظار داریم از وفور طبیعت لذت ببریم، این اتفاق نمی افتد.
 مرحله اول پاتانجالی در آشتانگا یوگا، یاما است و موضوع آن از بین بردن کیفیت های ناخواسته درونمان است. به شکلی، ما نقش یاما، خداوند مرگ، را به خود می گیریم و غریزه های پستِ مان را پیش از آن که ما را نابود کنند از بین می بریم. فرایند پاکسازی&nbsp; دقیقاً برای همین است. وقتی ما خود را با این نیروی اراده که همه پیچیدگی ها و ناخالصی ها در حال ترک ما هستند پاک می کنیم ، این یاما را محقق می کند.
 لالاجی می گوید نیاما ،مرحله دوم، وارد کردن کیفیت های والا است. در مراقبه ساهاج مارگ وارد کردن کیفیت های والا با کمک ترنسمیشن و سانکالپا اتفاق می افتد. این معنی واقعی نیاما است. ما همچنین یاد می گیریم که کیفیت های والا را پرورش دهیم و وقتی شروع می کنیم به آرزوی داشتن چنین کیفیت هایی، آنها به شکلی طبیعی بر ما نازل می شوند.
 در این باندارای پیش رو، اگر بتوانیم فقط معنی بودن را مورد کندوکاو قرار دهیم، عالی خواهد بود.
 بیایید امروز را با دور کردن توجه خود برای چند ساعت از نداهای اعتیادآور کشیدن ها و هل دادن ها شروع کنیم و به توصیه پوجی شری لالاجی وفادار بمانیم که: “در میان تمرین های بسیار جوینده های صادق معنویت، تمرین چشم برنداشتن از قلب هست. این یعنی مشاهده حالت قلب در لحظه حال و وقتی تغییر یا انحرافی می بینند، آن را تصحیح می کنند.”
 بیایید عزم کنیم که به ندای درون متمایل بمانیم، متمرکز به سمت درون. به بیرون حرکت کردن، برونگرا بودن- آیا چنین رویکردی می تواند همسو با آنچه باشد که برایش در تلاش هستم؟
 با دعا به مرشد عزیز برای عشق و رحمتش
 کاملش
 </div></div>

سم زدائی دیجیتال

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 یاما
 معنویت راه افراد بی دل و جرات نیست. سوامی ویوکاناندا گفته است: “من&nbsp; به شیرها نیاز دارم و نه گوسفندان.” آیا فکر کرده اید که چرا این مرشد بزرگ چنین گفته است؟ دلیلش این است که هر لحظه ما روی خودمان کار می کنیم. هر لحظه از هستیمان روش زندگی مان را پالایش می کنیم تا شکوفا شدن آگاهی مان را تضمین کنیم. من در یک مقاله قبل، بر سفری که با فکر کردن آغاز می شود و به احساس نمودن تکامل می باید، اشاره کوتاهی کردم. این تغییر، خِردِ ‘شدن’ و در نهایت ‘ناشدن’ را فراهم می کند.
 برای اینکه این سفر پیش رود، آداب این معبر چیزیست که من آن را پنج سوگندِ جستجوگر می نامم. این سوگند ها کیفیت های پایه ای هستند که لازم است یک جوینده بسط شان دهد وهمان کیفیت هایی هستند که&nbsp; پاتانجالی آنها را تحت مرحله یاما<a href="#_ftn1" name="_ftnref1">[1]</a> وضع نموده است. عناصر اولیه آشتانگا یوگای پاتانجالی<a href="#_ftn2" name="_ftnref2">[2]</a> که، با یاما، نیاما، وغیره شروع می شود، را می توان با چند دقیقه مراقبه روزانه سیستم سهاج مارگ بهتر درک کرد و در واقع&nbsp; به شکل تجربی به آنها پی برد.
 کلمه ‘یاما’ معنی های متفاوتی دارد. در سانسکریت، به معنی ‘قانون’ یا ‘انضباط فردی’ ست. لالاجی، یاما را این گونه توصیف کرد<a href="#_ftn3" name="_ftnref3">[3]</a>:
 “ترک کردن&nbsp; احساسات و افکار نادرست یاما است. یاما یعنی کنار گذاشتن . یاما یعنی نپذیرفتن هدایا، دزدی نکردن، دروغ نگفتن و غیره. … یاما یعنی کنار گذاشتن چیزهای ناخواسته از قلب.”
 &nbsp;در اساطیر هندی، یاما خدای مرگ است. چطور این ایده مرگ که با همان اولین قدم معنویت در هم آمیخته شده است را با هم تطبیق دهیم؟ پاسخ در درکِ درست از خودِ زندگیست. زندگی شروع می شود و پایان می گیرد. با لقاح آغاز می شود و با بازپس گرفتن روح پایان می پذیرد.
 راز واقعی ‘مردن’ است در حالی که هنوز زنده ای ، آگاهانه به خود اجازه فراتر رفتن از این ‘من’ –بودن برای جهانی شدن. مراقبه همچنین می تواند روند آگاهانه&nbsp; فنا شدن نامیده شود. اما در آن لحظاتی که به خودمان اجازه می دهیم به عمق آگاهی بپریم، افراد بسیاری می ترسند. هروقت چنین اتفاقی در مراقبه می افتد، چشمانشان را باز می کنند. آنها از هدف واقعی ناآگاهند و در نتیجه می ترسند.
 پوجیا شری بابوجی می گوید: “طوری زندگی کن که گویا لحظه بعد خواهی مرد.” این یادآوری مدام یاما ممکن است خیلی منفی به نظر بیاید، اما خِرد شگرفی در این یک جمله انتقال می یابد. این حالت، که به ‘مرده زنده’ معروف است، تلاشیست برای با عشق، فراتر رفتن از ایده ’من‘-بودن. وقتی این اتفاق می افتد، ما در از بین بردن نفس&nbsp; موفق شده ایم، [نفسی] که محدودیت می ساخت و اجازه شکوفایی به زندگی نمی داد.
 با این فراتر رفتن از نفس ، ما سرزندگی را برای اولین بار تجربه می کنیم. سرزندگی چیست؟ این (سرزندگی) به معنی زندگی را با قلب زندگی کردن است؛ زندگی که اکنون به بی نهایت و جاودان متصل است؛ زندگی که هم شعف و هم غم و همچنین درد در آن وجود ندارد. با چنین تحولی خِردی برای اداره زندگی با انضباط فردی یا یاما در پی می آید.&nbsp; پس با اینکه در سهاج مارگ ما با سه مرحله آخر یوگای پاتانجالی شروع می کنیم –&nbsp; دارنا<a href="#_ftn4" name="_ftnref4">[4]</a> در پی آن دیانا<a href="#_ftn5" name="_ftnref5">[5]</a>، [و] به سرانجام رسیدن در&nbsp; سامادی– [اما] به مراحل دیگر هم رسیدگی می شود&nbsp; که این در اثر تمایلات متعادل به تازگی پرورش یافته در ذهن است.
 چنین انضباطی در فردی که مانومایا کوشا<a href="#_ftn6" name="_ftnref6">[6]</a> یا لایه ذهنی بسط یافته ای دارد ممکن است.&nbsp; چنین چیزی در بین پاشوها<a href="#_ftn7" name="_ftnref7">[7]</a> ممکن نیست. کسی که محدود و در بند است یک پاشو است: ممکن است در بند آرزوهایتان، طمع تان یا شهوتتان باشید. در واقع بندگی در هر شکلی از آن&nbsp; شما را یک پاشو می کند، پس در بند گورو<a href="#_ftn8" name="_ftnref8">[8]</a> بودن هم شما را یک گورو- پاشو<a href="#_ftn9" name="_ftnref9">[9]</a> می کند. بندگی در هیچ شکلی از آن کمکی&nbsp; به ما در رسیدن به هدفمان نمی کند. باید طوری باشید که گویی در این دنیا هستید اما از این دنیا نیستید. مثل یک نیلوفر آبی باشید.&nbsp;&nbsp; مانند شخصی [که] در بند-وظیفه [است] باشید. این پنج مرحله مثل سوگند ها یا پیمان هایی هستند برای شجاعانه زندگی کردن و از چنان زندگی ای منحرف نشدن.
 آهیمسا: عدم خشونت –&nbsp;
 اولین قدم یاما با عشق شروع می شود. پایه ای ترین قانون الهی “همه را دوست بدار” است که بر تمام زندگی حکمفرماست. اگر ایده رنجاندن کسی در قلب بماند، شما در همان اولین قدم شکست خورده اید. چنین افرادی که قصد آزردن دیگران را دارند به راحتی می توانند تبدیل به اهریمن هایی با قدرت بیشتر شوند. بدون خودخواهی، بدون قید و شادمانه عشق بورزید. این جوهره آهیمساست.
 درک این امر که دوست داشتن کسی در نهایت به عشق منجر می شود ساده است. وقتی عاشق همه هستیم، خشن بودن &nbsp;و یا آزردن دیگران کجا مطرح می شود؟ وقتی عاشق هستیم، آماده ایم راحتیمان، دارایی مان و در نهایت خودمان را فدا کنیم. غم انگیز است که افراد تحت جادوی خشونت، یکدیگر را نابود می کنند.
 ساتیا: راستگو بودن –
 با خودت رو راست باش. واقعی و اصیل باش. آنچه می گویی منظورت باشد و همان که منظورت هست را بگو. هیچگاه منظوری نباید&nbsp; پنهان باشد. هیچ نقابی. هیچ انحرافی برای پنهان کردن اشتباهات و نه هیچ پنهان کاری. راستگویی، اما با اطمینان حاصل کردن از اینکه حقیقت هیچ گاه قلب شخص دیگری را نمی آزارد، فقط وقتی ممکن است که آهیمسا بخشی از ما شود. وقتی از قلب مان پیروی نمی کنیم، اجازه می دهیم عزیزانمان آزرده شوند. راهنمایی اشتباه را دنبال می کنیم و اینگونه افراد بسیاری از قلب ناراستین و زورگویی و فشار ناشی از آن می رنجند. این همچنین عدم وجود اصالت است. محیط درونی بهم ریخته است و تظاهر کردن مان باعث رشد کردن الگوی عادت های رفتاری اشتباهی می شود. از این رو، همیشه راستگو باشید و خلوص درون را پرورش دهید.
 آستِیا: صداقت
 وقتی ما عشق در قلب داریم و مسیر حقیقت را می پیماییم، صداقت در هستی مان خواهد درخشید. در فکر، کلام و عمل، هستی ما تجلی صداقت خواهد بود. آنگاه حضورمان انگیزه ای برای جهت یابی اخلاقی همه اطرافیانمان خواهد بود. صداقت نتیجه زندگیست هدایت شده با عشق ( آهیمسا) و پرورش یافته با حقیقت (ساتیا). همه ما گفته معروف ویلیام شکسپیر را می دانیم: “فراتر از همه چیز: با خودت رو راست باش.”
 برهما چاریا: اعتدال حواس
 [به شکلی] کوته بینانه از مهفوم برهماچاریا ، تجرد برداشت شده است، در حالیکه برهماچاریا واقعاً به معنی حالتی از بودن است که درآن می توانیم در همه قوای ذهنی مان تعادل ایجاد کنیم. این واژه از دو بخش براهم + &nbsp;چاریا تشکیل شده است.
 دومی، ’چاریا‘ یعنی سکنی گزیدن. پس ’کسی که در براهم سکنی می گزیند‘ به درستی برهماچاریا نامیده می شود. اَدای برهماچاریا بودن را در آوردن بیهوده است؛ مصنوعیست. ما باید تبدیل به آن شویم.
 وقتی در آن حالت سکنی می کنیم، تمامی اعمال و افکار ما در کیفیت برهمان سهیم می شوند. چنین حالتی از ابر آگاهی فقط از طریق تمرین سهاج مارگ ممکن است، که در آن اعتدال از طریق تمرین منظم مراقبه بر نقطه آ و پاکسازی بر نقطه ب بدست می آید. برای چنین فردی، تولید مثل یک انجام وظیفه است. هیچ اشکالی در تولید مثل وجود ندارد، تا وقتی به &nbsp;یاد داشته باشیم که برده آن نشویم.
 آپاریگ راها: رفتار عاری از تملک گرایی در قبال چیزهای دنیوی
 باید طوری باشیم که گویی در این دنیا هستیم اما از این دنیا نیستیم. هستی مانند یک نیاوفر داشته باشید. هستی با آگاهی از وظایمان. وقتی وظایفمان را با سرسپرگی انجام دهیم، آنوقت به شکلی طبیعی و خود به خود عدم-وابستگی را پرورش می دهیم. در تمرین سهاج مارگ، مراقبه روی نقطه آ به پرورش دادن این حسن&nbsp; کمک میکند.
 تمامی این پنج حواس به وضعیت عشق بستگی دارند. قلبی عاشق، خندان و راضی محیطی می سازد برای شکوفایی خودِ زندگی. یک جوینده معنویت که پنج مرحله یاما را کامل نموده است هیچ گاه در موقعیتی&nbsp; نخواهد بود که در هیچ شکلی&nbsp; به نفس خود مشغول شود. چه نمایش گذاشتن معجزه ها باشد، چه فخر فروشی با برخی دارایی ها، او هیچ وقت طماع یا حریص نخواهد بود. معجزات خود به خود بدون تلاش های او ممکن است اتفاق افتند.
 تبدیل به حامل این پنج کیفیت شدن قلب ما را فقط برای یک هدف آماده می کند: پالایش آگاهی.
 بنیاد معنوی ما بر این پنج ستون ساخته می شود. در واقع، بدون این پنج قدم هیچ معنویتی ممکن نیست. تبدیل شدن و جذب کردن این کیفیت ها ما را برای تجربه های بهتر و خاص تر آماده می کند. فقط وقتی از هیچکس، از جمله خداوند، چیزی نمی خواهیم درها باز خواهند شد.
 این بسیار شبیه بانک است. وقتی به شدت پول احتیاج دارید، اغلب بانک ها هیچ کمکی به شما نمی کنند، در حالیکه وقتی هیچ نیازی به پول ندارید بانک ها خواستار کار تجاری شما هستند. به همین شکل، وقتی خدا روحی راضی را می یابد، آنگاه می خواهد به شما بیشتر بدهد. هدایای الهی به سوی کسانی که قدرت را رد می کنند فرود می آیند. قدرت خود به خود به سوی کسی که می گوید: “من [قدرت] نمی خواهم” فرود می آید.
 مایلم برای همسفرانم که از این سوگند ها احساس ترس می کنند چند خط [شعر] از شاعر معروف اچ.دابلیو. لانگ فلو را بنویسم که گفته است:
 نه خوشی، نه غم هدف نهایی و راه ما نیست، بلکه رفتار کردن به شکلی که هر فردا جلو تر از امروز باشیم [هدف ماست].
 <a href="#_ftnref1" name="_ftn1">[1]</a> Yamaسوگند پرهیز از خشونت، دروغ گویی، دزدی، بی عفتی، و تمایل به بدست آوردن؛ خودداری :(یاما)
 <a href="#_ftnref2" name="_ftn2">[2]</a> Ashtanga yoga(آشتانگا یوگا): یوگای هشتگانه پاتانجالی که شامل هشت مرحله می شود
 <a href="#_ftnref3" name="_ftn3">[3]</a> مجموعه کارهای رام چاندرا از فاتحگار،جلد 2، 2013، کانون شری رام چاندرا، هند
 <a href="#_ftnref4" name="_ftn4">[4]</a> Dharna مرحله ششم یوگای پاتانجالی
 <a href="#_ftnref5" name="_ftn5">[5]</a> Dhyana مرحله هفتم یوگای پاتانجالی
 <a href="#_ftnref6" name="_ftn6">[6]</a> Manomaya kosha
 <a href="#_ftnref7" name="_ftn7">[7]</a> pashu
 <a href="#_ftnref8" name="_ftn8">[8]</a> Guru مرشد
 <a href="#_ftnref9" name="_ftn9">[9]</a> Guru-pashu&nbsp;&nbsp; گورو- پاشو کسی است که مرشد نالایقش را خدا می داند با اینکه مرشد خودش را چنین نمی داند.
 از کتاب مجوعه کارهای رام چاندرا از شاه جهانپور، جلد3، 2009 کانون شری رام چاندرا، هند
 </div></div>

یاما

تکامل آگاهی

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 جنبش معنوی ساهاج مارگ
 ” یک راه معنوی همچون راه ما، امکان راهنمایی روح های آماده برای برخاستن را فراهم می کند. این [راه] نمایانگر ابزار موثری در دسترس همه افراد امروز است که واقعاً می خواهند زحمت تلاش در این راستا را به خود بدهند. برنامه های الوهی با توجه به این شکل می گیرند: دیدن بشریت که به سطح دیگری از هوشیاری می رسد که آن را برای دریافت حقایق بزرگی آماده می کند که در حال حاضر از دید او پنهان اند. ساهاج مارگ جنبش بزرگی است که به آماده ساختن روح ها بیشتر و بیشتر کمک خواهد کرد و آنها را قادر می سازد تا در تاریخ زمین از منظر تکامل آن پیش بروند.” 
 بابوجی ماهاراج، 9 می، 2003 
 باید بدانیم که ساهاج مارگ تنها یک سازمان نیست، بلکه جنبشی است معنوی برای رستگاری بشر. 
 از دهه 1990، بابوجی پیام هایی را درباره جنبش معنوی ساهاج مارگ ارسال کرده است. او می خواهد جهشی در سطح ژنتیکی اتفاق افتد که وضعیت هوشیاری بشر را دگرگون سازد. اما، این تغییر در هوشیاری بدون ” فضای ذهنی جمعی” که به نقطه اوج رسیده است ممکن نیست که این با انجام تمرینات روزانه خود توسط ابیسی ها محقق می شود. 
 فضای ذهنی جمعی، فضایی است، میدان انرژی است که ما ایجاد می کنیم. برای مثال، لحظه ای که وارد بیمارستان می شویم فضای خاصی است که آن را احساس می کنیم که پر است از ناراحتی، کمی سنگینی و اضطرابی که در هوا شناور است. بر عکس، وقتی در مناسبت هایی با هم جمع می شویم مثل مراقبه های یکشنبه یا وقتی با یکدیگر با یک راهنما یا ابیسی دیگر مراقبه می کنیم، فضای بسیار خاصی از زیبایی خلق می کنیم. به همین ترتیب، وقتی هزاران و هزاران ابیسی ساهاج مارگ با یکدیگر مراقبه می کنند، این میدانی در اطراف زمین ایجاد می کند. وقتی این میدان به نقطه حساس خاصی، اوج خود، می رسد جهش ژنتیکی به شکل خودکار آغاز خواهد شد و موجب تغییر در هوشیاری می گردد. 
 بابوجی بارها و بارها تاکید کرده که زمان بسیار کوتاه است. برای این که این جهش اتفاق بیفتد، او از همه ما می خواهد تا تمرین خود را انجام دهیم. به این منظور، این رویای بابوجی است که ساهاج مارگ برای تک تک افراد در سراسر جهان شناخته شده باشد. هر ابیسی ساهاج مارگ به شکلی باید بایستد، باید راه برود، و باید حرف بزند که نمونه ای در جامعه باشد، جایی که مردم بتوانند تشخیص دهند که او بسیار خاص است. 
 هر ابیسی مسوول گسترش این جنبش معنوی ساهاج مارگ است. در یک جنبش معنوی، همه ما با هم هستیم- هیچ کس بزرگ تر نیست و هیچ کس کوچک تر نیست. یک جنبش نمی تواند بدون مشارکت هر یک از اعضا اتفاق افتد. برای مثال، جنبش مبارزات آزادیخواهانه که پیش از سال 1947 در هند اتفاق افتاد نمی توانست بدون مشارکت همه شهروندان هندی رخ دهد. حتی گاندی، ماهاتمای بزرگ، نمی توانست به تنهایی، بدون مشارکت مشتاقانه همه در این آرمان به استقلال دست یابد. 
 به همین شکل، ما به عنوان ابیسی باید در این آرمان مشارکت کنیم و آن را از آن خود سازیم. ما باید نمونه هایی برای همه باشیم و اجازه دهیم این نکته شناخته شود که ساهاج مارگ برای همه موجود است. بایید دست کم قلب های 100 نفر را در زندگی خود تحت تاثیر قرار دهیم. 
 مستقیم یا غیرمستقیم، پیام های دریافت شده از دنیای روشن تر مرتباً این نکته را منتقل می کنند که مرشد ها آرزو دارند این کانون ساهاج مارگ بزرگ و بزرگ و بزرگ شود. آنها اغلب از آینده صحبت می کنند اما به عنوان مریدانی عالی، ما باید این اشارت را بگیریم که باید کاری کنیم که آن آینده حالا اتفاق بیفتد. دنیا برای ساهاج مارگ آماده است. از ما در هر جایی که می رویم استقبال می شود، چه شهرها و چه روستاها، شرکت ها یا دانشگاه ها. دو سه حرکت دیگر و دنیا با ساهاج مارگ به آتش کشیده خواهد شد. 
 موج بزرگ همین حالا هم آنجا هست. بیایید از آن بهره بگیریم و همه را از مراقبه ساهاج مارگ آگاه کنیم؛ این که ما برای آنها هستیم. آنها ممکن است به عنوان ابیسی ادامه دهند یا ندهند، اما این اهمیتی ندارد. تا وقتی که بدانند ما اینجا برای کمک به آنها هستیم، روزی خواهند آمد، وقتی که قلبشان واقعاً اشتیاق آن را دارد. هر ابیسی باید با اطمینان بیرون برود، بخشی از این جنبش معنوی ساهاج مارگ شود و به شکلی بی سابقه آن را گسترش دهد. 
 اگر همسر شما، اگر اعضای خانواده شما، اگر دوستان شما حتی ذره ای به مراقبه ساهاج مارگ علاقمند هستند، پس شمه ای از تمرین آرامش را به آنها بدهید. همه ابیسی های ساهاج مارگ می توانند این دستورالعمل های تمرین آرامش را بدهند. چیز ساده ای است- در قلب خود عمیق شوید، وارد حالتی از نزدیکی به مرشد شوید، و دستورالعمل ها را بدهید. بعد از دو سه دقیقه از انجام این فرایند، آن فرد کاملاً آرام خواهد شد. وقتی از این تمرین آرامش خوششان آمد، مراقبه قدم طبیعی بعدی خواهد شد. وقتی از مراقبه خوششان آمد، بعد می توانیم پاکسازی را معرفی کنیم. وقتی شروع به انجام پاکسازی خود کردند، می توانیم ستسنگ گروهی ارائه دهیم و غیره. باید علاقه آنها را تدریجی افزایش دهیم، تدریجاً مولفه های گوناگون تمرینمان را معرفی کنیم. وقتی همایش های عمومی در دانشگاه ها و شرکت ها برگزار می کنید، اطلاعات تماس آنها را بگیرید. آدرس های ایمیل به ما در انتشار برنامه های گوناگون مان کمک خواهند کرد و بهترین ابزار برای توصیه ویژگی های ساهاج مارگ به شکل ذره ذره در حداکثر دو سه بند هستند. 
 هرگاه کسی را به سیستم معرفی می کنیم، فارغ از این که آیا راهنما هستیم یا نه، این مسوولیت ما می شود که مراقب آنها باشیم. باید با آنها در ارتباط بمانیم، آنها را تشویق کنیم و در طول مسیر به آنها کمک کنیم. اگر راهنمایی آن قدر سرش شلوغ است که نمی تواند آنها را معرفی کند، می توانید در عوض یک نشست اولیه از راه دور بخواهید. کنار ورودی جدید بنشینید ( به جای رو به رو) و فرایند مراقبه را برایش شرح دهید. وقتی راهنما زنگ می زند و می گوید: ” لطفاً مراقبه را شروع کنید”، از فرد جدید بخواهید که لطفاً شروع کند. بعد از سی دقیقه، بگویید: ” کافی است.” از آنها بپرسید چه احساسی داشتند. آن را یادداشت کنید و به راهنما اطلاع دهید. بعد برای نشست بعدی تماس بگیرید. اگر، بعد از نشست دوم، هنوز فرد نمی تواند راهنما را ملاقات کند، نشست راه دور سوم را ترتیب دهید. 
 مستقیم ترین راه نزدیک شدن به معنویت، راه علمی است. ما از هیچ کسی نمی خواهیم به سیستم ایمان داشته باشد. فقط از آنها دعوت می کنیم تا راه ما را امتحان کنند و نتیجه گیری های خودشان را داشته باشند. ویژگی خاص ساهاج مارگ پراناهوتی یا ترنسمیشمن است. چطور می توانیم افراد را قانع کنیم که ترنسمیشن جوهر ساهاج مارگ است؟ فقط یک راه دارد. بگذارید اول بدون ترنسمیشن مراقبه کنند. برای پانزده دقیقه یا نیم ساعت یا یک ساعت یا هر چه قدر زمان می برد، به آنها اجازه دهید بر روی نور الهی در قلب مراقبه کنند و آن تجربه را در ذهن خود یادداشت کنند. بعد، می توانید فرایند تمرین آرامش را برای آنها شرح دهید و بلافاصله به آنها یک نشست اولیه دهید. در طول آن نشست، تجربه شخصی آنها تفاوت را آشکار خواهد کرد. وقتی آنها خودشان قانع می شوند که از همان روز اول چیزی ویژه را تجربه کرده اند، باور آنها قوی تر شده و به سرعت به ایمان بدل خواهد شد. 
 تمرین دل هوشیاری به شدت بخشی ضروری از سنت ساهاج مارگ است. کانون شری رام چاندار یک موسسه است و ساهاج مارگ نام راهی است که ما دنبال می کنیم اما دل هوشیاری راهی محبت آمیز است که از طریق آن به سراغ دیگران می رویم. نباید خودخواه و تنها به رشد خود ، به بازتولید در میان خودمان یا تکامل خودمان علاقمند بمانیم. نیایش ما نشان می دهد که معنویت درباره ” خود من” نیست. در عوض، درباره ” خود ما” است. در هیچ جایی نیایش ما به ” من، خود من یا برای من” اشاره نمی کند. بنابراین، ما از پیشرفت خودم به سمت خدا حرف نمی زنیم بلکه از تکامل جمعی خود حرف می زنیم. درک این مسئله مهم است زیرا اگر شما به بالاترین برسید و به خواهران و برادران خود در پایین نگاه کنید، غم شما را فراخواهد گرفت که آنها هنوز جدامانده و نیازمند تکامل هستند. این در این نقطه است، وقتی که قلب ما برای خواهران و برادرانمان به فریاد می آید که ما واقعاً به جنبش معنوی ساهاج مارگ پیوسته ایم. این احساس، الهام بخش انجام نیایش ما در ساعت 9:00 شب، نیایش به پروردگار است که همه خواهران و برادران در حال پرورش عشق و ایثار هستند و این که ایمان واقعی در همه آنها در حال رشد است. 
 تصور کنید اگر کل بشریت در یک زمان مراقبه می کردند، اگر همه در سراسر جهان قرار بود به عمیق ترین سطوح هوشیاری در لحظه ای خاص برسند. تصور کنید که صلح بر زمین حاکم می شود. تصور کنید که هیچ خشونت و نفرتی نیست مگر عشق و تنها عشق، در حالی که همه چیز بسیار محترمانه، بسیار محبت آمیز، بسیار کامل، بسیار مقدس، بسیار خالص و بسیار فروتنانه است. تصور کنید چطور می توانستیم با یکدیگر خدمت کنیم، رفتار ما چطور خواهد بود، چطور با یکدیگر صحبت خواهیم کرد. این گونه، می توانیم به شکل ذهنی تمرین کنیم و سهم خود را آماده سازیم. 
 در نجواها، بابوجی بارها عنوان کرده که هر چیزی برای تحول معنوی خود و رسیدن به علو هوشیاری در جایی قراردارد. اما این بسته به هر یک از ما است که جنگجویان معنوی فعالی در جنبش معنوی ساهاج مارگ شویم تا این، آن گونه که او تجسم می کرد، محقق شود. تا وقتی که هر یک از اعضای این کانون آرمانی را که در قلب های سلسله مراتب بزرگ مرشدها مطرح است درک نکند، قادر نخواهیم بود رودخانه این جنبش را ایجاد کنیم. 
 حالا وقتش است. این در دستان ما است. این جنبش ما است. 
 ” باشد که همه ابیسی ها آگاه باشند که آنها در دوره گذر در تاریخ جهان زندگی می کنند و باید هر آنچه ممکن است انجام دهند تا جایگاهی مطلوب در این جنبش بزرگ رهایی بخش پیدا کنند.” 
 بابوجی، 6 نوامبر، 2003- 10 صبح
 کاملش دی. پاتل
 </div></div>

جنبش معنوی ساهاج مارگ

<div class="raw-html-embed"> <div class="entry-content">
 خواب خوب شب
 كاملش دي پاتل كه از روي محبت داجي ناميده مي شود، چهارمين راهنماي معنوي سيستم مراقبه سهاج مارگ و در سراسر دنيا تسهيل گر مديتيشن دل هشياري است.
 كاملش دي پاتل(داجي) راجع به اهميت الگوهاي خواب منظم و چگونگي تاثير آن بر سلامت كلي و مراقبه صحبت مي كند:
 در دنياي امروز، ما در معرض اطلاعات زيادي راجع به انتخاب هاي روش زندگي سالم قرار داريم، اما جنبه اي از روش زندگي سالم كه به قدر كافي مورد توجه قرار نگرفته اهميت خواب خوب شب است. در اين وبلاگ ، من دوست دارم حكمت هايي راجع به خواب را با شما درميان بگذارم كه نياكان ما به خوبي به آنها پي برده بودند و تحقيقات پزشكي حاضر نيز مويد آنها است.
 الگوهاي خواب غيرطبيعي به طور يقين يكي از حیاتی ترین چالش هاي روش زندگي عصر ما هستند. من منظورم از این فقط محروميت از خواب نیست بلکه خوابی هم که با چرخه هاي طبیعی روزمره در هماهنگی نیست را در برمی گیرد. در طول زمان، الگوهاي خواب غيرطبيعي در نهايت ، در توانايي ما در منظم كردن افكار و مديريت روابط و زندگي مان اخلال ایجاد می کنند.
 چرخه هاي خواب سالم با ريتم هاي طبيعت هماهنگ هستند
 مطالعات گسترده اي بر روي افراد شب كار انجام شده است و روند پيري اين افراد بسيار سريع تر از افرادي است كه درطول روز كار مي كنند. درحالي كه اكثر ما مجبور به كار در شب نيستيم، اغلب روش زندگي همانند افراد شب كار انتخاب مي كنيم. تا ديروقت در شب بيدار مي مانيم و زير نور مصنوعي تلويزيون تماشا مي كنيم ، در اينترنت چرخ مي زنيم ،يا بازي هاي كامپيوتري مي كنيم . انتخاب روش زندگي ناهماهنگ با ريتم طبيعت چه تاثيري بر سرنوشت ما دارد؟
 اهميت ساعت هاي بيولوژيكي ما هزاران سال در جوامع بشري مشاهده شده ، و در سال هاي اخير هم توسط دانشمندان مورد تحقيق قرار گرفته است. چرخه هاي روزانه ما و الگوهاي هورموني که به همراه دارند به خوبی مستند شده اند؛ به عنوان مثال رابطه میان سطوح سروتونين و ملاتونين، نور خورشید و الگوهاي خواب سالم .
 همچنین جف ايليف(Jeff Illif) هم در برنامه تد(TED) راجع به تحقيقي صحبت كرد در مورد اين كه چگونه ذهن در طول خواب از طريق مايع نخاعي ضايعات و سموم را پاكسازي مي كند و چگونه خواب خوب شب مي تواند از بيماري هايي نظیر آلزايمر جلوگيري كند.
 به علاوه، خواب براي سلامت ذهني و معنوي هم مهم است. وقتی خوب می خوابیم، مي توانيم صبح زود مراقبه كنيم بي آن كه با آگاهي خود در كشمكش باشيم. مي توانيم كاملا هشيار با عشق ، آگاهي برتر يا اصل الهي را در مراقبه فرا خوانیم و با آن جوهره يكي گرديم. پس از آن حالات زيبايي مي توانند در قلب ايجاد شوند و با ما بمانند؛ حتي اگر سعي در خلاص شدن از آنها داشته باشيم هم نخواهند رفت. حالتي كه هنگامي كه آگاهي ما توان دریافت دارد به دست می آوریم دوامی این چنینی دارد. اگر مراقبه صبح ما مختل شود، تمام روز ما تحت تاثير قرار می گیرد.
 اين ممكن است براي كسي كه هرگز مراقبه نكرده فرقي نداشته باشد؛ روزی ديگر است که با ذهن آشفته اي همچون اقيانوسي خروشان سپري شده است. آن اقيانوس هاي خروشان ممكن است به نظر بسیار زيبا برسند، اما زيبايي حقيقي در آبگیری بدون موج و ساكن است ، آن جايي كه آرامش كامل وجود دارد . حتي وقتی برگی کوچک بر روی سطح [آبگیر] می افتد، آشفتگی ايجاد مي كند. 
 رام چاندرا از شاه جهانپور جمله زيبايي دارد: ” شما یا مي توانيد همسوي جريان آب شنا كنيد، يا می توانید خلاف جريان شنا کنید اما آن وقت این [ شنا در جهت مخالف] شما را از پا در می آورد.” صبح زود انرژي طبيعت در يك جهت به سمت منشاء جاري است. اين يك انرژي فیزیکی نيست. پيش از طلوع آفتاب هنگامي كه با آن جريانات جاري مي شويد، انجام مراقبه بسيار آسان و طبيعي است. اگر سعي كنيد بعد از طلوع آفتاب مراقبه كنيد، مثل شناكردن خلاف جریان است و مراقبه دشوارتر مي شود.
 زندگي خود را تغيير دهيد
 اگر مي توانيد، زود بخوابيد. درواقع اگر بتوانيد چرخه هاي خواب خود را منظم كنيد، زندگي تان را تغيير خواهد داد. مثل تاثير پروانه ای در درون است. شما اين داستان را مي دانيد كه وقتي پروانه اي در آمازون بال هايش را برهم مي زند ، برگي شروع به لرزيدن مي كند ، بعد دو برگ و در آمريكاي شمالي كولاك مي شود . اندكي انضباط در ميزان خوب بودن و عمق خوابتان شگفتی هایی را در وضعیت ذهن شما در تمام طول روز و برای سلامت کلی شما ایجاد خواهد کرد.
 اگر مي خواهيد خود را پرورش دهيد ، الگوهاي خواب خود را تنظيم كنيد ؛ درغيراين صورت تمام عمرتان با اين مسئله بنيادين در جدال خواهيد بود. وقتي كه مستاصل و بي خواب از خواب برخيزيد و بعد قادر به انجام مراقبه درست نخواهيد بود. اگر نتوانيد درست مراقبه كنيد، براي شروع روز خود حالت دروني مناسبي نخواهيد داشت که آن را در روز با خود همراه کنید و همچنین براي اداره مسائل دنيوي نظير تصميمات خردمندانه در كار نيز فاقد آگاهي لازم خواهيد بود . شما آگاهي خود را كه همان نيروي هدايتگر شما است، ريشه كن كرده ايد، پس حالا آسيب پذير هستید. بيشتر و بيشتر در لحظه واكنش نشان مي دهيد و در نتیجه در طول روز سنگيني بيشتر و بیشتری در درون خود ايجاد مي كنيد. اين يك چرخه معيوب است.
 سناریو دیگر را درنظر بگيريد كه در آن خوب مي خوابيد، صبح زود بيدار مي شويد و پيش از طلوع آفتاب روي قلب مراقبه مي كنيد . شما روز را با حالت دروني لطيف تر ، حالتی خالص ، حالتی شعف بار آغاز مي كنيد، پس شما شکرگذارتر و در آرامش بيشتری هستید. در این منفعت عظيمي است و هرچه بهره بيشتر و بيشتري مي بريد، علاقه بيشتر و بيشتري به انجام اين كار احساس مي كنيد.
 </div></div>

خواب خوب شب

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 در گمنامي خدمت كنيد
 بزرگ ترهای محترم ، و برادران و خواهران عزيز
 اگر از من خواسته مي شد پنج مراقبه برتر طول عمرم را انتخاب كنم، اين مراقبه شايد يكي از آن پنج تای من بود، و من براي چنين لحظه اي از همه شما از صميم قلب سپاسگزارم. شما كودكاني كه امروز صبح براي مراقبه آمدند را ديده ايد. اين رویارویی های کوچک در مدرسه اي اينجا ، در مدرسه اي آنجا ؛ ناحيه اي اينجا و ناحيه اي ديگر آنجا؛ ايالتي اينجا، ايالتي ديگر درهندوستان؛ اين جنبش معنوي سهاج مارگ دارد بسيار آهسته اتفاق مي افتد ، و اين براي ما خوب است، چرا كه ما هم در حال حاضر نمي خواهيم با سرعت خيلي زياد پيش برويم.
 چالشي واقعي پيش روي ماست: با گسترش سهاج مارگ چطور جلو برويم؟ از يك سو واقعآ مي خواهيم اين اتفاق بيفتد ، و اين اتفاق دارد مي افتد. از سوي ديگر، وقتي ده مدرسه برنامه دل هشياري را براي تجربه كردن مراقبه سهاج مارگ ما بخواهند ، آيا ما واقعآ آماده اجرا هستيم؟ اين اتفاق فقط در هندوستان نمي افتد. به عنوان مثال، در جزيره ای دور از سواحل آفريقا به نام ماداگاسكار، چند صد مدرسه هستند كه مي خواهند برنامه دل هشياري ما را براي دانش آموزان خود شروع كنند. هجده هزار دانش آموز در اين برنامه ثبت نام خواهند كرد، اما ما حتي صد راهنما هم براي رسيدگي به آنها نداريم . ما چالش بزرگي داريم. نهصد مدرسه در دهلي نو آماده پذيرش مراقبه سهاج مارگ ما براي كودكان هستند. حتي اگر براي هر مدرسه فقط يك راهنما براي پرورش و حمایت از آنها اختصاص دهیم ، به نهصد راهنما نياز داريم. ما آنجا حتي نهصد ابيسي هم نداريم. مي دانم در ليست تعداد زيادي عضو داريم، اما آنچه ما دنبالش می گردیم، ابيسي هاي مخلصي هستند كه بتوانند اين جنبش را پيش ببرند. ما ابيسي هايي نمي خواهيم كه فقط نشان و كارت شناسايي دارند؛ ما به ابيسي هايي واقعآ متعهد ومخلص نياز داريم كه به اين جنبش خدمت کنند.
 دوست دارم ببينم همه ابيسي هاي كانون راهنما شوند، اما براي اين كار چه چيزي لازم است؟ درحال حاضر ما براي افراد داوطلب آماده شدن به عنوان راهنما، امتحاني برگزار مي كنيم. اين چه نوع امتحاني است؟ اين امتحان كتاب باز است – كتاب ها و سوالات را به شما مي دهيم تا بتوانيد با خواندن و مراجعه به كتاب ها به سوالات پاسخ دهيد. حال اين امتحان چقدر دشوار مي تواند باشد؟ پس اگر احيانآ بعضي از شما كه تمايل به خدمت داريد راهنما نشده ايد، فكر مي كنم فقط بايد خود را سرزنش كرد ، چرا كه نمي توان سازمان را سرزنش كرد. اما امتحان تنها معيار نيست. چيزهاي ديگري هم هستند كه اهميت دارند:
 &nbsp;اولين آنها اين است كه بايد تمايل به خدمت داشته باشيد – 
 دوم بايد متعهد باشيد – 
 سوم باید اطلاعات كافي درمورد سهاج مارگ داشته باشيد –
 وقتي اين سه معيار محقق شوند، مي توانیم به جلو پیش رویم . از اين رو اين ايده هماهنگ كننده هاي مراكز كه اقوام يا دوستان شان را معرفي مي كنند ، ايده غلطي است. مرشدين دوست دارند ببينند كانديداهاي جديد ما به طريقي درست به برخورداري از اين سه معيار ترغيب مي شوند .مشكل ديگري كه با آن روبرو هستيم، اين است كه بعضي از ابيسي ها مي توانند رویکردی بسیار بي ادبانه داشته باشند. باوجود این که ممکن است کمی راجع به سهاج مارگ بدانند، منش آنها و طرز برخورد آنها چنان ضعيف است كه حتي به انسانيت هم نزديك نيست. اينها چطور جنبش معنوي سهاج مارگ ما را نمایندگی خواهد کرد و و در ديگران انگيزه پيوستن به ما را ايجاد خواهند كرد؟
 ما تا زماني كه از درون آرام و آسوده و متعهد نمانيم، نخواهيم توانست به هدف معنوي خود هم دست پيدا كنيم، چه برسد به اين كه به ديگران كمك كنيم . رفتار ما مهم است. خدمت به عنوان راهنما به ما نوعي امتياز و برتري براي ورود به دنياي روشن تر نمي دهد. درواقع بارها و بارها مشاهده كرده ام كه وقتي فردي راهنما مي شود ، به طور معمول براي مدتي بسيار طولاني پيشرفت او متوقف مي شود تا زماني كه بیدار شود و بگويد:” نه، اين طريقي نيست كه من بايد زندگي ام را سپري كنم.” چرا؟ چون آنها احساس مي كنند چيزي به دست آورده اند، و نفس به جاي آنكه كمتر و كمتر شود بزرگ مي شود.
 راهنما شدن به اين معنا نيست كه چيزي بدست آورده ايد. هنوز چيزي به دست نيامده است. این مسئوليت اضافه اي است که به شما داده شده است. همانند كار داوطلبانه است؛ چه توالت را تمیز کنید یا چه قلب ابیسی را تمیز کنید، هر دو یک چیز است. كساني كه توالت مي شويند خود را بسیار پایین می بینند و به طور مستمراز بالا رحمت دريافت مي كنند، در حالي كه راهنماها فكر مي كنند:” من دارم ابيسي ها را تميز مي كنم و از آنها برترم.” از اين موارد چگونه رها شويم؟ اين كار بسيار دشوار است.
 موضوع، متواضع شدن و خدمتكاران حقيقي مرشد شدن است. اين فرصت را [ فرصتی] خدادادی بدانید و سخت تر و سخت تر كار كنيد و تمام مدت خود را بزداييد. وقتي فروتني از ما تراوش كند، مردم وقتي با ما مراقبه مي كنند و با ما وقت مي گذرانند بسیار احساس خوبي خواهند داشت.
 اگر دوست داريد به عنوان راهنما خدمات خود را ارائه دهيد، اين كار را زماني انجام دهيد كه قلبتان براي خدمت به بشريت فرياد مي زند. اين كار را زماني انجام دهيد كه آماده هستيد پيام سهاج مارگ را به طريقي بزرگ منشانه بدون وجود منيت در آن منتقل کنید، چون هنگامي كه خدمت می کنیم ، در گمنامي خدمت مي كنيم. اين ضرورت شماره يك است. اگر نمي خواهيد گمنام ، عاشق و پشت صحنه بمانيد ، پس اين جاي شما نيست. ما نياز به كاركناني مخلص، فروتن ، و گمنام داريم، با وجود اين كه مي خواهيم همه شما راهنما شويد.
 همان چيزي كه فكر مي كنيد شما را در مسير تكامل سريع قرار مي دهد، درواقع مي تواند از سرعت شما بكاهد. پس مراقب باشيد كه آرزو داريد چه بشويد. زماني مشتاق باشيد به عنوان راهنما خدمت كنيد كه قلبتان فرياد مي زند كه:” بله، من باید كمك كنم.”نه برای به دست آوردن یک عنوان بلكه فقط براي خدمت.
 بار ديگر از شما تشكر مي كنم به خاطر اين نشست زيبا و براي اين كه به اين ايده ها راجع به اين كه چگونه مي توانيم همه ما خود را براي اين كار اصيل خدمت كردن آماده كنيم گوش دادید.
 كاملش. دي. پاتل ، ٢٩ژانويه ٢٠١٦، چيتور، هندوستان
 </div></div>

در گمنامی خدمت کنید

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 دوستان عزيز
 بعد ازيك مراقبه گروهي در فضا سکون وجود دارد، ودرعين حال يك حسي از انتظار مثل يك تازه عروس وداماد كه در روز مخصوصشان روبروي هم ايستاده اند.اين يك موقعيت شادماني است. روز اول به همديگر حلقه ي گل رز ميدهند وبعد به آرامی وعاشقانه حلقه هايی که شارژ شده اند به انگشتان همديگرميكنند. سپس هركدام يك تكه ي كوچكي از شیرینی مخصوص را در دهان هم ميگذارند.اين يك شيريني معمولي نيست، چرا که الوهی شده است :حتا كوچكترين مقدارش هم سعادت معنوی وشادي به دريافت كننده ميدهد.اين شيريني بعنوان پراساد معروف است. دو فرد جوان زندگی مشترک خود را با پيشکش كردن اين هديه ي الهی به همديگر شروع ميكنند. 
 پس از يك مراسم كوتاه ، آنها پراساد جشن عروسيشان را با تمام افرادي كه آمده اند ودر جشن آنها شر كت كرده اند تقسيم ميكنند، و مقداري هم براي كساني كه نتوانستند در جشن شركت کنند اما در فکرشان هستند نگه می دارند. 
 روزهاي خاص جشن هميشه چنين پيشكش هاي خاصي می طلبند. ازدواج باشد يا تولد يك نوزاد ،ياهر اتفاق مهم ديگري. ما معمولن جشن را با تقدیم دعاهای شادمانه و از صمیم قلب به خدا به همراه غذاها و هدایایی برگذار ميكنيم كه بعد بين دوستان واقوام خود تقسيم ميكنيم. اين سنت در تمام فرهنگها ،مذهب ها وگروه های نژادی به عنوان راهی برای تقسیم شادی هایمان، ابتدا با خالقمان و بعد با همه کسان دیگر، وجود دارد. 
 مثالهاي خيلي زيادي وجود دارند: نان مراسم عشاء رباني،آب مقدس (آب بركت داده شده بوسيله ي يك كشيش روحاني)،شيريني ها،كيك ها وگلهاي پيشكش شده، و غیره. حتا رسم هايي كه امروز ماهیتی بسیار غیرمذهبی دارند، ریشه در پیشکش های مقدس پیشین دارند. براي مثال، گفته می شود که رسم روشن كردن شمع روي كيك تولد از يونانیان باستان آمده است که كيك گردی به احترام آرتميس، الهه ماه، درست ميكردند. وشمع هاي روشن شده روي كيك نشانگر تابش ماه بود ودود برخواسته از شمعهای فوت شده دعاها وآرزوهاي آنها را به الهه ای که كه در آسمان زندگي مي كرد می برد. 
 به خاطرساده كردن [ مسئله]، من به همه چنين پيشكشهايي با عنوان پراساد اشاره ميكنم. پراساد چيست؟ چرا داده ميشود؟ باید چطور آن را دریافت کنیم؟ بگذاريد در ادامه اين سوالات را بیشتر بررسي كنيم.
 فهم معناي لغت 
 لغت “پراساد”از كلمه ي “پراسادا “درسانسكريت گرفته شده، كه در اصل در ادبيات ودايي به عنوان يك وضعیت معنوي توصيف شده است. در يك متن كهن ريگ ودا (Rig Veda)، پراسادا به عنوان يك وضعیت ذهني تجربه شده بوسيله ي خدايان يا قدیسین توصيف شده كه در آن وضعیت آنها، يك سخاوتمندی خود انگيخته را احساس می کردند واغلب به پيروانشان خیری می رساندند. چيزهاي مادی شامل لباسها ،گلها،غذا ومخصوصن شيريني توصيف شده است. 
 با نگاهي در ريشه شناسي خود كلمه (درميابيم)دو كلمه ي مشتق شده از آن “پراسانا” و”پراسادا”هستند.هردوكلمه يك احساس شادماني را برمي انگيزند.”پراسانا” زلال،درخشان وآرام معنا ميدهد. به همین ترتيب،وقتي كسي درحال تقديم پراسادا است، این کار همراه با مقدار زيادي شادماني،درخشش وزلالي درون است.
 چگونگي پيشكش كردن پراساد؟ 
 هنگام تقديم پراساد رویکرد ما از بيشترين اهميت برخوردار است.يوگي قرن بيستم، بابوجي از شاهجانپور،يك بار داستان این که استادش لالاجي از فاتحگار چگونه به موجودات الاهي در روز ماه نو پيشكش می کرد را بازگو نمود. طبق مراسم آیینی،او آب مي ريخت و آن را به نياكانش دردنياي والاتر تقديم ميكرد.اما وقتی بابوجي مشاهده كرد كه واقعن استادش چه ميكند، متوجه شد كه لالاجي درواقع درحال انتقال جوهره ي آبي است كه تقديم ميكند. بنا براين اين صورت ظاهري مناسک نيست كه اهميت دارد، بلكه حالت دروني،رویکرد پشت مناسک واينكه واقعاً چگونه انجام ميشود مهم است.
 پس بهترين رویکردی كه ميتوانيم هنگام پيشكش پراساد داشته باشيم چيست؟ 
 آن [ رویکردی ] از سر عشق و احترام كامل همراه با چنان فروتني و معصومیتی است كه ما در حال پیشکشِ قوی ترین بخش آنچه که در حال تقدیم هستیم، می باشیم .درانجام چنين كاري، ما osmosis ( وضعیت آگاهی جمعی) بین چيزي كه پيشكش ميشود وكسي كه به او پيشكش می شود، به وجود می آوریم .درواقع اين چيزيست كه به پراساد کیفیت شادمانه و احترام مي بخشد – چیزی که من به خالقم تقدیم کرده ام، حالا می توانم با فرزندان دیگر او هم شریک شوم.
 چگونه پراساد را بین دیگران تقسیم کنیم؟
 مردم اغلب در هنگام پيشكش پراساد از آداب فرهنگي زيادي پيروي ميكنند ودردنياي امروزاين آداب می توانند گاهی بیش از حد آیینی و بی مورد به نظر آیند. 
 اما اگر علم پشت آداب را بررسی كنيم به زودی درميابيم كه براي هر رفتارو رسمي هدفي توسط بزرگان ما تعریف شده است . اين هدف معمولاً در اصول علمی و فیزیولوژی سلامت به شکلی بسیار دقیق ریشه دارند.
 درهند چنين رسم كهني هست كه پراسادهميشه با دست راست داده وگرفته مي شود.چرا اينگونه است؟ اجازه بدهيدسعي كنيم كمي بيشتر درمورد اينكه چگونه بدن، مغزواعصبمان باهم كارميكنند،بدانيم. 
 نخست،وقتي ما فيزيولوزي بدن انسان رامطالعه مي كنيم پي ميبريم كه قسمت راست بدن اصولن بوسيله نيمكره ي چپ مغز كنترل ميشود و بخش سمت چپ بدن اساساً توسط نیمکره راست مغز کنترل می شود. 
 دوم،سيستم عصبي خودكار ما پاسخهاي فيزيكي خودكار ما به موقعیت ها را كنترل ميكند.اين متشکل است از سيستم هاي عصبي سمپاتيك وپاراسمپاتيك سیستم عصبی. وقتي كه سيستم عصبي سمپاتيك تحريك ميشود بدن ماف عال تر وهيجان زده تر ميشود و سطوح آندروفين وكورتيزول افزايش ميابند. درمقابل وقتي سيستم عصبي پارا سمپاتيك فعال ميشود بدنمان با كاهش سطح كورتيزول وآندروفين، آرام ميشود. 
 چيزي به نام نيم كره ي جانبي مغز وجود دارد-هر نيمكره از مغزمان با يكي ازاين سيستم هاي عصبي خودكار بيشتر مرتبط است. وقتي ما نيمكره ي راست مغزمان راتحريك ميكنيم اين عمل، سيستم عصبي پاراسمپاتيك را تحریک می کند. و وقتي كه ما نيمكره ي چپ مغزمان را برانگیخته می سازیم، اين عمل سيستم عصبي سمپاتيك را تحریک می کند.
 پس وقتي ما از دست چپ يا سوراخ سمت چپ بيني مان استفاده ميكنيم اين كار نيمه ي راست مغز را كه به سيستم عصبي پاراسمپاتيك متصل است تحريك ميكند كه به ما كمك ميكند آرام تر شویم. بنابراین يك تمرين تنفسي يوگايي وجود دارد كه چندين بار با بستن سوراخ راست بيني از طريق سوراخ چپ بيني انجام ميشود تا استرس را كاهش دهد. 
 اگر به دقت نگاه كنيم شايد به همين دليل هم است كه بابوجي از شاهجهانپور به جای پیروی از سنت معمول هندی برای بالا آوردن دست راست، برکتش را با دست چپ می داد . هدف آرام و آسوده بودن و داشتن قوه تشخیص برای دادن آنچه که فقط برای رشد معنوی جوینده بهترین است، بود. 
 پس وقتي ما پراساد ميدهيم چه اتفاقي مي افتد ؟ قرار است رویکرد ما نسبت به آن موقعيت شادمانگی با احساسی از عشق وسپاس به سوي الوهيت باشد. ما ميخواهيم كه فعال ومشتاق بمانيم که زماني اتفاق ميافتد كه با دست راست كه متصل به سمت چپ مغز و سیستم عصبی سمپاتيك است، تقدیم کنیم. 
 چگونه پراساد را دریافت کنیم؟ 
 در هند رسم بر این است که وقتي پراساد دریافت ميكنيم هم آن را با دست راست بگيريم كه با پاسخ های سمپاتیک همسو است تا بتوانیم به شادی بخشنده پراساد پاسخ دهیم. اگر قرار بود ازدست چپمان استفاده كنيم با سيستم عصبي پاراسمپاتيك همسو می شد وما به جاي سهيم شدن هیجان و شادماني بخشنده ، نرم و آرام بودیم. وقتي كه پراساد به نحوي زيبا وشادمانه به ما تقديم ميشود می خواهیم ما هم به همان اندازه در حالی شاد، شاکر از دریافت این هدیه باشیم. تصور كنيد كه وقتي این هديه الوهی را در دستمان می گیریم عصبانی یا ناراحت باشیم! چه پيامي به پروردگارمان مي دهد؟ سيستم ما چه واكنشي نشان مي دهد؟
 يك جنبه ي با اهميت علمي ومعنوي ديگري در دادن پراساد وجود دارد: فقط يك مقدار خيلي كوچكي از پراساد بايد داده وخورده شود. دلیل این است که همان چیز کمی که داده می شود به جاي دفع شدن، دربدن بماند تا به تصفیه کل سیستم کمک کند. 
 دانش اينكه پراساد چگونه سيستم را پاكسازي وبيماري هاي معنوي رادرمان مي كند هم موضوع حکمت عميقي است برای وقتی دیگر. 
 سپس طبیعتاً سوال بعدي كه مطرح ميشود اين است كه :
 چطور هر چيزي كه ميخوريم می تواند به يك پيشكش پراسادي تبديل شود؟
 فرآيند خوردن آگاهانه بطور مشروح در دو كتاب بابوجي از شاهجهانپورتوضيح داده شده است وما درمقاله ي بعدي به آن خواهیم پرداخت.
 داجی – 24 فوریه 2017
 </div></div>

تقديم پراساد – تقديم عشق

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 پذیرش قلبی دنیا و هر آنچه برای عرضه دارد، اجازه فراتر رفتن از نیاز به تحمل کردن یا تسلیم هر چیزی شدن را فراهم می نماید. این نیکی ذاتی قلب است که سبب می شود هر آنچه وجود دارد را چنان بپذیرم که گویی از آن من است. از این پس، هر آنچه اتفاق افتد از آن همه ما خواهد بود.
 در مطلب انتشار یافته قبلی ام، افکاری را در مورد چگونه تقویت نمودن توانایی ذاتی مان برای اتخاذ تصمیمات مطمئن در زندگی از طریق گوش دادن به قلب و عمل کردن بر اساس الهامات آن و چگونگی خلاص شدن از شر میدان مین [مانند] سردرگمی و شک در میان گذاشتم. 
 چرا به قلب گوش دهیم؟ 
 درون همه خوبی ذاتی وجود دارد. ما نیاز نداریم فکر کنیم که چگونه خوب باشیم. این فقط اتفاق می افتد. وقتی کسی می پرسد: “اسمت چیست؟” شما نیاز به فکر کردن ندارید. [جواب] خودش می آید. آیا برای راست گفتن تلاش یا نیروی تخیل احتیاج است؟ تنها دروغ ها به تلاش نیاز دارند. خوبی به طور طبیعی می آید. 
 بعضی ها مناسک روزانه شان را، چه معنوی چه دینی، از روی ترس انجام می دهند. آنها فکر می کنند اگر مناسک را از قلم بیاندازند، ممکن است جهنم نصیب شان شود. برخی دیگر، با تقوای اجباری، مناسک را از روی وسوسه برای منزلی بهشتی انجام می دهند، دعاهایشان به خداوند را برای امکان گذاری امن از این دنیا و پذیرفته شدن توسط او درنزدش (خداوند) ارائه می کنند. 
 اما طلب سود در یک سرمایه گذاری عاشقانه بی حرمتی به آن عشق است. به این دلیل است که: “عشق محض خود عشق” بسیار ستوده شده است. وقتی سرمایه گذاری مان با آرزو و نفس آلوده شده است، زنجیر اتصال بین الوهیت و مرید متضرّر می شود. رشوه دادن به الوهیت از طریق مناسک در ازای سود سرمایه اقتصادی، و هم چنین یک زندگی شاد، سالم و خردمندانه: آیا چنین چیزی می تواند درست باشد؟ 
 وقتی شخصی رابطه داد و ستدی با خداوند دارد، به طور طبیعی یاد می گیرد با مردم دیگر همین رفتار را داشته باشد – سود بردن. 
 تصور کنید یک داروسازبخواهد منفعتش را از طریق مخلوط کردن مواد جعلی ولی پر کنندۀ بی ضرر با مواد مقوی افزایش دهد. این فکر به ذهنش خطور می کند که ممکن است دستگیر شود و مشتریانش را از دست بدهد، پس خلاف آن تصمیم می گیرد. آیا این تصمیم او را آدم پاکدامنی می کند؟ با اینکه تقلب نکرده است، اما تقلب نکردنش به خاطر دلیل غلطی بوده است: [به خاطر] اعتبارش. اما، با این کار، او خوبی ذاتی قلبش را مورد اغماض قرار داده است. 
 اگر از بدی کردن خودداری کنیم – ولی فقط به این خاطر که می ترسیم لو برویم – این اثبات می کند که ما هنوز احتیاج به قوانین و مقرراتی داریم که مانع ازمنحرف شدن از زندگی اصولی شوند. اما اگر اجازه دهیم خوبی ذاتی مان، نجابت مان در نتیجه طبیعی نمایان و غالب شوند، قوانین و مقررات خود به خود و به درستی غیر ضروری می شوند. هر چه قوانین و مقرارت بیشتر باشد، ما بیشتر از خوبی ذاتی مان فاصله می گیریم. 
 اگر اعمال ما درست و صالحانه باشند، اما فقط به این خاطر که در مقابل دیگران خوب به نطر آیند، هنوز خوبی ذاتی مان را مورد اغماض قرار می دهیم. جامعه ممکن است برای پرهیزکاریمان به ما جایزه دهد، ولی با اینکه اعمال مان ممکن است درست باشند اما پرهیزکارانه نیستند. ما هنوز خوبی حقیقی مان را ابراز نمی کنیم. ما فقط نقاب هایی از خوبی و اخلاقیات می پوشیم. این ساختگی است – پرهیزکاری جعلی. 
 اینکه اعتبارمان را با کارهای خوب کردن جلا دهیم فقط چون دیگران نگاهمان می کنند منیت مان را بزرگ می کند، که آنگاه ما را در سطح ناخودآگاهمان آشفته می کند. 
 این که به خوبی درونمان اجازه دهیم متجلی شود کار مشکل یا پیچیده ای نیست. انجام این کار در طبیعت قلب است. وقتی ذهن در استراحت است، قلب به طور خود به خود به خلقت پاسخ می گوید. به عنوان مثال، این وظیفه ماست که از خانواده مان حمایت کنیم، و این قلب است که به آن ندای وظیفه پاسخ می گوید. وقتی ذهن در این روند مداخله می کند، فقط لایه هایی از پیچیدگی خلق می کند. اما ذهن تکامل یافته یا در حالت مراقبه وار به طور طبیعی و بدون هیچ تلاشی با قلب همتراز می شود. 
 وقتی ذهن چیزی جز شاهدی برای قلبی پذیرا نیست، آن دو (ذهن و قلب) به یک همزمانی تمام عیار دست می یابند، وجدان پاک می ماند و خوبی مان متجلی می شود.
 در زندگی ما وظایف زیادی داریم. چه در مقابل سازمانی باشد، چه جامعه مان یا ملت مان قلب ما باید به طور ذاتی به هر یک از آنها به طور شایسته پاسخ گوید. 
 همزمان، ما باید به نیازهای خود نیز پاسخگو باشیم – آماده کردن، پالودن و حساس کردن قلب مان و به استراحت در آوردن ذهن مان، که این از طریق مراقبه صادقانه به دست خواهد آمد. این به ما اجازه می دهد که امواج خلاقیتِ الهام یافته ای که از قلب مان بر می خیزند را دریافت کنیم و در نهایت خودمان را متحول کنیم. 
 در نتیجه، روند مراقبه تحول ما را به سوی افراد بهتری شدن سوق می دهد. آن وقت است که ما به وظایف خود، نسبت به خودمان و دیگران علاقه بیشتری نشان می دهیم وبه آنها هدفمند و به شکلی موثر جامه عمل می پوشانیم.
 علاوه بر این، ما نباید توان یا مهارت مان را با دیگران مقایسه کنیم. این بکارگیری صحیح نفس نیست. وقتی به دیگران نگاه می کنیم، باید فقط برای الهام گرفتن باشد. این بکارگیری صحیح نفس است. رقابت فقط وقتی که در مقابل خودمان است سالم است، آنجا که ما سعی می کنیم به طور دائم خودمان را نسبت به آنچه قبلا” بودیم بهتر کنیم.
 متعاقبا”، می توانیم اهداف والا و والاتری برای خود معین کنیم. مثل جنگجویان آرام، ما با نقص های خود مبارزه می کنیم، هر عمل را هر بار با مهارت بیشتری انجام می دهیم. این ما را قادر می سازد که مسئولیت بزرگتری را بپذیریم. با نمایان ساختن ارزش های ذاتی قلب، این گونه ندای وظیفه را بیدار می کنیم. 
 زمانی که ما از این درک که: “من متعلق به این دنیا هستم” به سمت این ایده که: “دنیا مال من است” بالاتر می رویم، تمامی روندِ تحول معنی متفاوتی می یابد! این ممکن است به نظر نفس پرستانه بیاید، اما بدون حس مالکیت، [ بدون حس] تعلق داشتن، ما همیشه خودمان را بسیار ارزان خواهیم فروخت. 
 وقتی حس تعلق داشتن وجود داشته باشد ما رابطه ای را می سازیم، و وقتی که آن حس تعلق وجود نداشته باشد آن رابطه را می شکنیم. اما وقتی بتوانیم بگوییم تمامی دنیا متعلق به من است، خود به خود همه چیز و همه افراد درون آن را می پذیریم. 
 این پذیرش قلبی، حال به ما اجازه می دهد که از نیاز به صبوری کردن، [نیاز] به تسلیم هر چیزی شدن، فراتر رویم. این خوبی ذاتی قلب است که باعث می شود همه چیز را چنان که گویی به من متعلق است، بپذیرم. همین راز، من را نیز از آنِ همه آنها می کند. از این پس، هر آنچه اتفاق می افتد متعلق به همه ماست. این چنین، با یکدیگر، سرنوشتمان را می سازیم.
 
 داجی- 29 آوریل 2016
 </div></div>

خوبی ذاتی قلب

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 دوستان عزیز 
 اولین باری که ارزش واقعی تجربه را فهمیدم به خاطر می آورم. در آن زمان هنوز در دانشگاه بودم. آن روزها، هر روز مراقبه می کردم. والدینم هر روز صبح مرا می دیدند که با چشمهای بسته نشسته ام. آنها هرگز نه مزاحمم می شدند و نه از من می پرسیدند که چه کار می کنم. 
 یک روز خوب به پدرم پیشنهاد کردم که او را نزد مربی دل هوشیاری ( هارتفولنس) که نزدیک خانه ما زندگی می کرد، ببرم. او از انجام این کار خوشحال بود. وقتی پدرم از اولین (جلسه) مراقبه بیرون آمد زبانش بند آمده بود. 
 بعد، مشتاق شنیدن از پدرم، از او خواستم که اگر می خواهد هر دانش آیینی که در طول زندگی اش جمع کرده را در میان بگذارد. 
 می توانستم اشک را در چشمهایش ببینم وقتی او جواب داد که این مراقبه اولین باری بود که چیزی آنقدر عمیق را احساس کرده بود. با اندوه به سال هایی که برای انواع آیین ها صرف کرده بود نگریست و احساس می کرد که زمان زیادی از وقتش هدر رفته بود. 
 برای بررسی دقیق تر این مسئله، درک این که چگونه هر چیز جایگاه خودش را در زندگی ما دارد مهم است. به عنوان فرزندان، والدین ما به روش های مختلف ارزشها را به ما القاء می کنند و در مورد پرستش خدا به ما آموزش می دهند. اگر شما یک مسیحی باشید، والدینتان احتمالاً به شما یاد داده اند که چطور به کلیسا بروید، چطور در کلیسا رفتار کنید و چگونه قبل از خوردن غذا دعا کنید. اگر شما در یک خانواده ی هندو بزرگ شده باشید، احتمالاً والدین شما به شما آموخته اند که چطور در یک معبد رفتار کنید و سرودهای عبادی بخوانید. بسیاری از ما با انواع آئین ها و سنت هایی که خانواده هایمان از آنها پیروی می کنند بزرگ شده ایم. بدین ترتیب، ما آموزش دیده ایم تا به باورها و ارزشهای خاص پایبند باشیم. 
 به عنوان فرزندان، ما پر هستیم از شگفتی و کنجکاوی نسبت به دنیا. اگر به کودکی که در حال بازی با یک فرفره است نگاه کنید متوجه سوسویی در چشمانش می شوید. بچه ها چرخاندن فرفره را روی کف چوبی اتاق، روی فرش، یا روی صندلی امتحان می کنند؛ آنها چرخاندن فرفره را در زوایای مختلف و با قدرت مختلف امتحان می کنند. مانند دانشمندان آنها اسباب بازیشان را تحت شرایط و محیطهای مختلف آزمایش و با دقت هر نتیجه را مشاهده می کنند. 
 به طور طبیعی، ما وقتی عقاید و اصولی را برای نخستین بار می آموزیم، کنجکاوی یکسانی را به نمایش می گذاریم. با پاکی و عشقی بسیار، مشتاق پرسیدن سوالات هستیم، “چرا به معبد (یا کلیسا) می رویم؟ چرا متولد شده ایم؟ خدا کیست؟” درست مثل وقتی که کودک بودیم و فرفره را آزمایش می کردیم، اکنون سوالات زیادی را در مورد مذهب مربوط به خودمان می پرسیم. به همین شکل سعی می کنیم سننی که آموخته ایم را آزمایش کنیم و بفهمیم. 
 کنجکاوی ما فقط زمانی خاموش می شود که کسی ما را از تجربه و آزمودن دلسرد کند، یا وقتی که به ما گفته می شود که دست از پرسیدن برداریم. این یکی از دلایل اصلی است که بسیاری از ما وقتی بزرگتر می شویم سرکشی می کنیم. به عنوان نوجوان، ما به پاسخهای والدینمان مشکوک می شویم. از سنت ها دلسرد می شویم، و از ناتوانی در آزمودن آن اصول و عقاید، ناامید می شویم. 
 این جاست که تجربه ضروری می شود. عقاید و اصول می توانند مانند یک شالوده عمل کنند، ولی قدم بعدی شروع ساختن بر اساس آن شالوده است. فقط پزشکی را تصور کنید که مطالعه ی متون پزشکی را ادامه می دهد ولی به یک گوشی طبی حتی یکبار هم دست نزند! میتوانید چنین شخصی را حتی یک دکتر فرض کنید؟ به همین شکل، در یوگا و معنویت، فایده ی داشتن دانش چاکراها، همه جا در مورد خدا یا آزادی صحبت کردن چیست اگر ما کاری برای تحقق آن دانش نکنیم؟
 هر وقت که ما با قلبی باز برای مراقبه می نشینیم، تجربه متفاوتی را دریافت می کنیم. ما با این فرض که منشأ نور درون قلب ما حضور دارد وارد مراقبه می شویم. مانند یک دانشمند هر بار که چشمانمان را می بنیدیم این اعتقاد را می آزماییم و تلاش می کنیم که به درون (مان) متصل شویم. وقتی ما برای خودمان پاسخها را تجربه کنیم، دانش حقیقتاً از آن ما می شود. 
 آنچنان که با قلبی باز و پذیرا ادامه می دهیم، شروع می کنیم به دست یافتن به نقطه ای که دیگر تجربیات کافی نیستند. اگر تجربه ای ما را دگرگون نکند، آیا واقعاً ارزشی دارد؟ تجربیات ما همیشه طبیعت درونی ما را منعکس می کنند. آنها آنچه هستیم را به ما نشان می دهند. در این مسیر، آنها ابزاری برای پیشرفت تحول ساز ما هستند. 
 نهایتاً، ما درمی یابیم که هرچه کمتر خودپسند باشیم، تجربیاتمان بهتر می شوند. با کاملاً هیچ شدن، در شعف کامل هستیم. 
 اما در آن صورت، چه کسی هست تا تجربه اش( اشاره به شعف) کند؟
 با آرزوی بهترین ها، داجی
</div></div>

دگرگونی از طریق تجربه

<div class="raw-html-embed"><div class="entry-content">
 &nbsp;در طول اعصار، مطالب زیادی در مورد جوینده معنویت نوشته شده است- اعم از مجله های یوگا و کتاب های خود یاری تا کتب مقدس دینی و نوشته های عمیق و روشنگرانه از فیلسوف های نامور. سفر جوینده با جزییات دقیق ترسیم و توضیح داده شده است. راهنمایی از منابع گوناگون در اختیار کسانی که در جستجوی روشنگری هستند، یا فقط [در جستجوی] مسیری برای اینکه بهتر زندگی کنند وجود دارد. جویندان گاهی از چهار گوشه دنیا سفرهای طولانی و دشواری را برای یافتن خرد و راهنمایی معنوی متقبل می شوند. سازمان هایی برای کمک به جویندگان معنوی اختصاص داده شده اند که تمرین ها و رویکردهای بی شماری را برای دست یافتن به هدف زندگی ارائه می کنند. ما همه جویندگان حقیقت غایی هستیم، [که] انرژی قابل ملاحظه ای را صرف یادگرفتن اینکه چگونه روند جستجویمان را ظرافت بخشیم، می کنیم.
 اگر بازی بچرخد و حالا خدا، یا غایی، یا منبع درجستجوی ما باشد چه؟
 برای یک لحظه تصور کنید که نیاز نیست جایی برویم، یا کاری کنیم غیر از اینکه فقط هر جایی که هستیم بنشیینیم وبه خودمان اجازه دهیم که یافته شویم؟ تصور کنید که بهشت ها منتظر ورود به قلب مان هستند، همین حالا و اینجا! چه مفهوم فوق العاده ای! چطور این را به واقعبت مبدل می کنیم و به خودمان اجازه می دهیم یافته شویم؟ چطور حالتی را می سازیم که در آن خود برتر به شکلی طبیعی در قلب مان مستقر گردد. 
 پاسخ شاید در کاشتن بذرهای رضایت و خرسندی در درون قلب مان است. به این ایده باز خواهیم گشت، اما برای درک بهتر اهمیت آن، بیایید بر نوع محیطی که غایی را جذب خواهد کرد تعمق کنیم. 
 به معصومیت بچه های کوچکی فکر کنید که در اطمینان بی شرط به اینکه والدین شان نیاز های اولیه آنها را فراهم می آورند، با اسباب بازی ها و بازی ها خود را راضی و خرسند می کنند. بچه ها سرشار از شعف، غذا، اقامتگاه، لباس، تحصیلات و حتی سرگرمی را – به هر شکلی که موجود هستند- تا زمانی که به سن خاصی برسند مسلم می دانند. می توان گفت بچه ها از حالتی برخوردار هستند که “عدم وابستگی در وابستگی” است! قلب یک کودک آزاد از هر باری است – ساده و خالص است. معصومیت حالت طبیعی آن است، [که] آن قلب را مقر مناسبی برای الوهیت می سازد. همچنان که بزرگتر می شویم چه اتفاقی می افتد؟ 
 به عنوان بزرگسالان جوان شروع به جستجوی تعریف خودمان از زندگی می کنیم. در واقع، اولین بخش [زندگی]، روزهای جوانی زندگی صرف لذت طلبی می گردد، ارضای حواسمان و ساخت عقلمان. نفس پرورش می یابد و ما به حالتی از”آزادی وابسته”- منتقل می شویم- مایلیم خودمان تصمیماتمان را اتخاذ کنیم و فکر می کنیم آزاد هستیم اما خوشحالیمان به عوامل بیرونی بسیاری وابسته است. برای دستاوردهایمان احساس غرور می کنیم و خوشحالیمان را به آنها گره می زنیم.
 همچنان که در زندگی پیش می رویم، در بیشتر موارد، این به سوی اسارات کامل درونی و بیرونی پیش می رود.ما برده آرزوهایمان و در بند شرایط بیرونی مان می شویم، [و] در عین حال نارضایتی و نا امیدی را در درونمان می پرورانیم. حتی در سالخوردگی، با اینکه به پشتوانه تجربیات زندگی خرد آشکاری وجورد دارد، غالبا” افرادی را می یابیم که افسوس نخستین روزهای زندگی گذشته شان را می خورند و یا بنا به رنجی که می شکند انتظار زندگی پس از مرگ با شکوهی را دارند. آرزوها نرفته اند، بلکه فقط آرزوهای با سمت و سوی لذت طلبی در جوانی، با اضافه شدن سن مان به آرزوهای نفس-پرستانه تغییرشکل می یابند: آرزوی تحسین و تمجید شدن، شناخته شدن، مشهور شدن، میراثی پشت سر گذاشتن، و غیره. این حیطه پیچیده هستی است زمانی که آروزهای مان در زیر جاری هستند و بدن یارای همکاری ندارد، و اضافه بر آن تحقق یک میراث! اغلب این موقعیتی سرشار از پشیمانی است وقتی کسی در پیش بینی وقف زندگی برای به تحقق رساندن اهداف بالاتر در انتظار سالخوردگی است.
 آن حالت معصومیت کجا رفته است؟ اگر آن حالت معصومیت و قلب رها از آرزو منزلگاه ایده آل برای خداوند است، [پس] به نطر می رسد عنفوان کودکیمان بهترین شانس مان برای تجربه کردن آن است! احتمالا” همین طور است، و آن حضور بالاتر در قلب معصوم کودکان سکنی دارد، تا فقط هرچه فرد پیچیده تر و سنگین تر شود پنهان شده یا منزلگاه را ترک کند. 
 موقعیتی را تصور کنید که در آن یک خانه گرم، راحت و خودمانی تبدیل شود به مکانی نچسب و شوم آغشته به سرشتی غریب و ترسناک. آیا شما دوست دارید در آن جا بمانید؟ آیا خداوند دوست دارد در قلبی که با آرزوهای گوناگون به جهات مختلف کشیده می شود، که تیغ های غرور و حسادت در بر دارد و انباری از احساسات پیچیده است، سکنی گزیند؟ به این خاطر است که قلبی غمگین، ناراضی و عصبانی برکت والا را از مسیرش منحرف می کند، تا جایی که قادر نخواهیم بود باور کنیم که خداوند در جستجوی ماست! 
 چگونه ما معصومیت و خلوص کودکیمان را بازیابیم، وقتی زندگی ما را به موقعیت هایی می کشاند که انتخاب هایی مشکل، رقابت برای بقا و حفظ جان را می طلبد؟ چگونه بذرهای رضایتمندی را که به حالتی ازخلوص و معصومیت رهایی از آرزو می انجامد را بپرورانیم؟
 این با یک تلقین ساده که هر آنچه نیاز داریم هم اکنون درون ماست آغاز می شود. همه عشق دنیا، زیبایی دنیا، بذرهای کمال در قلب ما به مانند منبعی از نور نمایان است. این تلقین از طریق تجربه مراقبه در حالی که ایده نور به سمت احساس حضوری درونی سوق می یابد، تقویت می گردد. این حضور درونی وقتی آگاهی ما بسط می یابد به یک واقعیت مبدل می شود، و ما نسبت به تمامییت هستی آگاه می شویم. زمانی که در بطن وجودمان شروع به تجربه کردن این حالت تمامیت و کمال می کنیم، ابرهای نارضایتی و نادانی شروع به از بین رفتن می کند. قلب نور و معصومیتش را بازمی یابد.
 تحت چنین شرایطی، قلب عاری از نفس، قلب فروتن، خود به خود بهشت را به سمت خود می کشاند. چنین قلبی کاملا” با شرایط بیرونی هماهنگ است. این [قلب] در اطراف خود بهشت را می آفریند.
 داجی – 23 ژونیه 2016
 </div></div>

ما در جستجوی خدا هستیم، یا خدا در جستجوی ما؟

Recent Posts